Bino, Simon

Biografie

“Een anonieme legionair”

Van eind 1915 tot medio 1916 verschenen er in diverse Nederlandse kranten, artikelen over Nederlanders die in Frankrijk vochten in dienst van het Franse Vreemdelingenlegioen. De artikelen droegen namen zoals: “Een Hollander in het Fransche leger”, “Hollanders die voor Frankrijk vechten” of kortweg “Ervaringen”.
Terwijl de verteller, zeer waarschijnlijk steeds dezelfde, complete opsommingen van de namen van deze Nederlanders gaf, werd zijn naam in de vroegere artikelen niet genoemd.
De historicus Jorge Groen duidde hem eerder dan ook aan als “een anonieme legionair” afgekeurd voor het Vreemdelingenlegioen afkomstig uit Den Haag.

In een deel uit de serie krantenartikelen onder de titel “Ervaringen” uit 27 juni 1916 wordt zijn naam wel genoemd.

“De heer S. Bino, een oud-Hagenaar, die bij het uitbreken van den oorlog, in Antwerpen woonde, waar hij in betrekking was als vleeshouwer en die uit sympathie voor de zaak der geallieerden in Fransen krijgsdienst is getreden en met het Vreemdelingenlegioen in verschillende veldslagen tegen de Duitsers heeft gestreden, is thans in ons land teruggekeerd.
Hij werd afgekeurd wegens bevroren voeten, terwijl hij tevens aan ’t linkeroog blind is geworden, wegens den luchtdruk door een granaat veroorzaakt; hij werd zonder enige vergoeding naar Nederland teruggezonden”

Op basis van een vergelijking van de inhoud van de artikelen “Ervaringen” met de eerdere artikelen is het vrijwel zeker dat S. Bino ook de bron van deze artikelen is.

Researcher Bea, ging op zoek naar een S. Bino uit Den Haag, daarbij lettende op o.a. eventueel vermeldingen van vertrek of terugkeer uit Frankrijk, in de periode voor of na de Eerste Wereldoorlog.
En zo kwam ze op het spoor van Simon Bino. Met zeer hoge waarschijnlijkheid is hij de oud-legionnaire die zijn front ervaringen deelde met de Nederlandse pers.

Jeugd

Simon Bino werd op 26 november 1884 te Den Haag geboren als zoon van Abraham Bino en Elemetta Mozes.

1912 Amsterdam

Op 20 april 1912 vestigde Simon Bino zich in Amsterdam waar hij op diezelfde dag ook werd ingeschreven.
Als beroep werd slager geregistreerd.
Bij zijn vorige woonplaats werd “verz. tell 1910/11” genoteerd.
Op 28 april 1915 werd hij Ambtshalve afgeschreven. Bij opmerkingen staat “thans te Parijs 22-4-33 4” [1].

Antwerpen

Na zijn vertrek uit Amsterdam, ruim voor de ambtelijke afschrijving in april 1915, vestigde Simon Bino zich in Antwerpen België.

Naar het Vreemdelingenlegioen

Nauwelijks was op 4 Augustus 1914 de oorlog verklaard, of ik trok met een 20-tal Hollanders, die evenals ik, in Antwerpen woonden, naar den commandant van Antwerpen, om onze diensten voor het Belgische leger aan te bieden. Groot was onze teleurstelling, toen wij vernamen, dat er in ’t Belgische leger geen vreemdelingen worden aangenomen.
Men verwees ons echter naar den Franschen gezant, die ons zeker voor het Fransche leger zou kunnen aanwerven. Wij naar den Franschen gezant, om ons daar aan te melden.
Op het gezantschap kwamen wij eigenlijk eerst tot „bezinning”, Eenige kameraden toch, vonden het lang niet onmogelijk, dat wij bij het Vreemdelingenlegioen zouden worden ingedeeid en daar

de reputatie van dit legioen nu niet zoo bijster schitterend was,

namen wij tegenover den gezant een zeer gereserveerde houding aan. Eerst toen wij de verzekering kregen, dat wij niet in het beruchte, doch tevens beroemde vreemdelingenlegioen zouden worden ingedeeld, doch in het Fransche leger, besloten wij dienst te nemen.
Wij werden den 6^en Augustus naar Duinkerken gezonden.
De stad was in feesttooi, overal wapperden de vlaggen en de regimenten, die voorbij trokken werden door de bewoners luide toegejuicht.

Het aantal vrijwilligers was aangegroeid tot 300, o.w. een 40-tal Hollanders.

Ook ik begon te sukkelen aan mijn voeten en werd naar een hospitaal bij Toulouse gebracht. Hier lag ook de Hagenaar Dinkhuizen, wiens beide voeten zijn afgezet. Drie weken bleef ik in het klooster. Toen ’t weer een beetje ging, werd ik op eigen verzoek, naar Lyon gezonden. Hier ontmoette ik een 80 Hollanders. Na 3 weken werd ik weer naar ’t front gezonden.
Vooraf hadden zij mij gevraagd, of ik „zin” had naar de Dardanellen te vertrekken. Daar had ik nu helemaal geen „zin” in. Ik had er van hen, die er geweest waren, reeds zoveel van gehoord, dat ik er niets voor voelde, mij daar, zonder iets te kunnen uitrichten, te laten afmaken door de Turken. En ik was zoo vrij, vriendelijk te bedanken voor de eer. Trouwens alle Hollanders, wien ’t zelfde verzoek was gedaan, hadden bedankt.

Ik werd naar Steinbach gezonden, waar ik verschillende gevechten heb medegemaakt, die het Fransche leger, enorme verliezen hebben, gekost.

In het artikel “Van Hollanders, die voor Frankrijk vechten” werd iets uitvoeriger ingegaan op deze periode in Steinach:

“Na dit gevecht kregen wij enkele weken dienst om op verhaal te komen. Wij verbleven gedurende 14 dagen bij Belfort en vervolgens vormden wij het bezettingsleger van Steinbach in den Elzas.
Dat was me daar een leuke dienst bij de Elzassers, die ons bijna iederen dag óp een feest onthaalden”

Ook onze verliezen waren zoo groot, dat van het eerste en tweede regiment vreemdelingenlegioen, één nieuw regiment gevormd heeft, dat het 3e genoemd werd.
Van hier werden wij weder naar het Doolhof gezonden.
Bij een van de gevechten, kreeg ik, door ’t springen van een granaat, zulk een schok, dat mijn linkeroog blind geslagen werd.

Daarop ben ik afgekeurd; echter… zonder een cent vergoeding, of een pensioen.
Nu is ’t eigenaardige, dat ik voor de wet geen Hollander meer ben, daar ik in het leger van een vreemde nationaliteit gestreden heb.
De Franschen beschouwen mij echter niet als Franschman. Nu zou ik toch eigenlijk wel eens willen weten, wat ik dan wel voor nationaliteit heb.

Zou men mij vragen, of ik nog eens hetzelfde leven zou willen doormaken, ik zou onomwonden antwoorden neen! Want dat is geen menschenleven meer, dat is leven als een dier. Dikwijls toch kwamen wij in 14 dagen of langer niet uit onze loopgraaf. Men kan zich voorstellen, hoe heerlijk men er dan uitzag! Ook konden wij ons in dagen niet wasschen. Men verwildert er en… men blijft, zooals de Franschman het uitdrukt: „legionair”.
Het vreemdelingen-legioen staat nu eenmaal niet in een goed blaadje en helaas al te dikwijls met recht !

04-07-1916 Parijs – Rotterdam

Op 4 juli 1916 werd Simon Bino als afkomstig uit Parijs als inwoner van Rotterdam geregistreerd.
Dit komt overeen met de publicatie van de artikelen serie “Ervaringen” maar is wat laat voor de eind 1915 gepubliceerde berichten.

Op 2 juni 1917 werd Simon Bino afgeschreven als inwoner van Rotterdam, vertrokken naar Den Haag.

1917 Den Haag

Op 5 juni 1917 werd hij ingeschreven als bewoner van Den Haag, afkomstig uit Rotterdam
Hij verbleef hier tot 20 augustus 1923, binnen de Gemeente had hij in deze 5 jaar, 13 verschillende adressen, daarna vertrok hij naar Heerlen.

1931 Antwerpen

Jaren later vestigde Simon Bino zich weer in Antwerpen.
Hier kwam hij in aanraking met justitie en werd veroordeeld tot een gevangenis straf.

Na zijn ontslag uit de gevangenis van Antwerpen op 28 augustus 1931, vroeg de politie aan de dienst bevolking naar welk adres Simon Bino was getrokken. Hij moest zich immers aanbieden bij de vreemdelingenpolitie om in orde te zijn met zijn identiteitspapieren.
Hij had als adres Somerstraat 22 opgegeven maar is daar en bij de politie nooit komen opdagen.

1933 Erkenning kind

Op 26 mei 1933 werd voor de Ambtenaar van de burgerlijke stand te Amsterdam door Simon Bino een kind erkend, Pauwline Schelunzick.
Pauwline Schelunzick was op 26 maart 1915 te Doetinchem geboren als dochter van Ghanna Rachel Schelunzick.
Daarom werd deze erkenning ook op de geboorteakte in Doetinchem in de kantlijn, met rode inkt, bijgeschreven.
De moeder Ghanna Rachel Schelunzick was geboren op 15 april 1888 te Ruzan in Rusland en was op 10 augustus 1919 op 31 jarige leeftijd te Doetinchem overleden. [ In diverse documenten geschreven als Schelunziek ] [5][6].

1933 Nederlandsche nationaliteit verloren

In 1933, op 11 augustus werd op zijn oude persoonskaart uit Den Haag het volgende geregistreerd

heeft volgens mededeling Consul Generaal te Parijs Nederlandsche nationaliteit verloren :
zie dossier kwest. Nederl. 11/8 1933 paraaf

Hetzelfde werd ook geregistreerd op de oude gezinskaart op naam van zijn vader.

1942 Auschwitz

In 1942 werd Pauwline Bino (Schelunzick), de erkende dochter van Simon Bino in Auschwitz vermoord.
Ze was getrouwd met Mozes Parijs en heette toen dus Pauwline Parijs-Bino [7].
Pauwline Parijs-Bino werd op 7 februari 1942 met transport no. 16 vanuit het Franse kamp Pithiviers naar Auschwitz gedeporteerd [8].
De grootmoeder van Pauwline Schelunzick, Etta Neumann-Schelunzick stierf op 18 februari 1943 te Westerbork, ze woonde op de Plantage Kerklaan 23 bovenhuis te Amsterdam.

Info

Bronnen