Hendriks, Hendrik

Biografie

Eens maar nooit weer
Jeugdige Hagenaar in Frans Vreemdelingenlegioen

Wanneer de zeventienjarige Hagenaar Hendrik Jan Hendriks thans het woord „Vreemdelingenlegioen” hoort, lopen hem de rillingen over zijn lichaam en trekt hij een gezicht of hij iets heel erg vies moet doorslikken. Twee maanden heeft hij bij dit roemruchte Franse legioen gediend en die twee maanden zijn meer dan genoeg geweest, om hem te genezen van ieder verlangen naar romantiek.
Die drang om wat meer te beleven dan Den Haag hem kon bieden, was ook de oorzaak, dat hij op 5 April op de trein stapte naar Bergen op Zoom om vandaar lopende in de richting van België te vertrekken.

Hij moest en zou per se een van die bruingebrande en stoere kerels worden, die volgens de film als ware helden overal worden toegejuicht, als ze met hun zonnedoeken onder de kepi en de bajonet op het geweer onder de vrolijke tonen van pittige Franse marsen een stad binnen trekken.

De ontnuchtering kwam echter al gauw. Het clandestien overschrijden van de grens bracht nog een beetje avontuur, al ging het zo gemakkelijk, dat er ook al niet veel aardigheid aan was. De reis door België bracht ook niet veel variatie, evenmin als die door Noord-Frankrijk.
Daar meldde Hendriks zich in Lille bij het Vreemdelingenlegioen, werd goedgekeurd en ingelijfd. Toen begon de misère van schrobben, dweilen, poetsen en uitgevloekt worden.
Na Lille kwam Marseille, met hetzelfde dagelijkse werk, daarna volgde het Noord Afrikaanse Sidi bel Abèss, een grote garnizoensplaats, waar ook niets anders dan corveediensten moesten worden verricht. Het eten was abominabel slecht, niets anders dan aardappelen en water, aardappelen en water en als afwisseling water en aardappelen.
„Meer dan negentig procent van de jongens die daar waren, hadden er meer dan genoeg van”, vertelt hij nu hij weer veilig bij zijn ouders zit.
„Er waren vooral veel Duitsers onder, die graag op hun knieën naar huis hadden willen kruipen, als ze er de kans toe hadden gekregen. Maar als je een keer in het legioen zit, heb je geen kans om weer naar huis terug te keren voor je vijf jaar om zijn”.
Tenzij je geluk hebt als Hendrik Jan Hendriks dat had. Hij kreeg een flinke bronchitis, werd afgekeurd en weer op transport gezet naar Nederland.
Waar hij nu is teruggekeerd met de zekere wetenschap, dat hij nooit weer zal proberen in het beroemde Vreemdelingenlegioen te komen. „Overal kan het beter zijn,” zegt hij en hij zou daarom ook iedere jongere wel graag aan zijn verstand willen timmeren, dat hij nooit moet proberen in dat leger dienst te nemen.

[ Het vaderland 14-06-1952 ]

1952 – 17 = 1935

Info

Bronnen