Vyghen, Louis

Biografie

2003 – 2006 De oude website

Oud-marineman en oud-legionnaire Louis Vyghen had van ca. 2003 tot 2006 een website waarop hij gedetailleerd schreef over zijn tijd bij de Marine en die bij het Franse Vreemdelingenlegioen.
Door omstandigheden verwijderde Louis Vyghen de website.
De volgende informatie is afkomstige van een gedeeltelijke download van deze oude website.

Jeugd

Louis Vyghen werd geboren 1938 in Maastricht.
Zijn lagere school was de Aloysius school bij de broeders aan de Brusselse straat.
Daarna volgde hij de HBS, Hendrik van Veldeke college in het Villapark.
Hij woonde in Maastricht aan het Sterrenplein nr.15.

Koninklijke Marine

Louis diende bij de Koninklijke Marine, onderzeebootdienst.
Hij werd o.a. uitgezonden naar Nieuw Guinea.

Franse vreemdelingenlegioen

Louis Vyghen publiceerde destijds op zijn website het volgende over zijn tijd in het Legioen.

Drie maanden na het verlaten van de Koninklijke Marine, kon ik mijn draai niet vinden in de burgermaatschappij.
Ik besloot toen dienst te nemen bij het Vreemdelingen Legioen en al mijn schepen achter mij te verbranden.
Onder een andere naam en nationaliteit, mijn broer had de Belgische nationaliteit en woonde in Liège, nam ik dienst. Ik heb toen met alles gebroken. Mijn familie, vrienden, land, kortom met mijn gehele roots.
Vijf jaar was ik voor iedereen onbereikbaar. Waarom doe je zo iets? Daar zijn verschillende redenen voor maar deze zijn meestal zo privé dat dit natuurlijk niet op een website vermeld staat. Maar de voornaamste reden was toch mijn zucht naar avontuur.
Vanuit Liège ben ik gegaan naar Parijs waar ik mij gemeld heb bij een politiebureau van daaruit ben ik naar Chateau de Vincennes gegaan, waar ik een eerste gesprek kreeg en een eerste medische keuring. Toen met de trein naar Marseille, Fort St.Nicolas waar een medische keuring plaats vond en diverse gesprekken om naar je geestelijke toestand te kijken en of je wel echt gemotiveerd was.
Ik werd goed gekeurd en tekende een contract van 5 jaar.
Ik tekende onder een andere naam en van dat ogenblik heette ik niet meer Louis Vyghen maar Jean Leraunt.
Louis Vyghen bestond niet meer en had alles achter zich verbrand.

Sidi bel Abbès ligt ongeveer 75 km van Oran. Daar ligt ook in de buurt Mascara het opleidingscentrum van het Legioen in die tijd.
Net toen ik daar arriveerde waren er grote problemen omdat het eerste Regiment van de Parachutisten van het Vreemdelingen Legioen was ontbonden i.v.m. de putsch [ 21 tot 26 april 1961 ] wat er was gebeurd tegen de Gaulle.
Wat ik gehoord hebt waren er vele legionairs die hun medailles op de grond smeten en zworen nooit Algerije te verlaten; ze vonden dat Frankrijk hun verraden had.
De leuze: Vive la Légion! Vive l”Algerie francaiçe! werden door allen gescandeerd. In hun ogen had Frankrijk hun verraden. Vele deserties volgde dan ook. Het Franse reguliere leger had ook angst om tegen deze legionairs op te treden, zij hadden n.l. niets meer te verliezen!

Vanuit Marseille gingen we per boot naar Algerije. De Algerijnse oorlog was in volle gang en de opleiding werd in een hard tempo gegeven. Na Indo-China [1945 – 1954 ] was het parachutisten régiment behoorlijk uitgedund. Na mijn basis opleiding werd ik uitverkoren om de opleiding als parachutist te volgen in het Deuxième Régiment de Parachutist. Na enkele sprongen en een nachtsprong kon ik mijn wing gaan dragen en begon het echte soldaten leven. Ondertussen had ik al de képi blanc en nu nog de wing, dus ik was apetrots en voelde mij een echte légionair met alle consequenties van dien.
Na mijn opleiding in Mascara, kreeg ik in Zéralda mijn parachutisten opleiding. In Algerije woonde in die tijd meer dan een miljoen Fransen de z.g. colons of pieds noirs, vele van hen woonden al generaties in Algerije. Algerije was toen ook de thuisbasis van het Legioen. Zowel de colons als het Legioen hadden niet veel zin om dat aan de rebellen, fells, over te geven. Het Legioen had tenslotte ook Algerije opgebouwd o.a. door het bouwen van wegen, havens en de grenzen altijd verdedigd. Al een hele tijd was het legioen aan ‘t vechten tegen deze fells maar het was wat rustiger geworden sinds de nederlaag in Indo China en Charles de Gaulle wilde Algerije dan ook weg doen.
Maar de legionnairs waren het er natuurlijk niet mee eens want het was hun thuisland net zo als de colons die er ook generaties hadden gewoond en daar alles hadden opgebouwd.
Het Legioen zat al dik 100 jaar in Sidi Bel Abbès en vele legionairs hadden dit met hun bloed verdedigd. Maar Frankrijk had zijn neus vol van de koloniale oorlogen.

Toen ik daar kwam was die oorlog al 6 jaar aan de gang. Er waren natuurlijk ook genoeg Franse soldaten gesneuveld van het normale Franse leger.Maar de strijd ging hard door. De colons wilde bescherming van ons en we liepen dan ook voortdurend patrouille en kamden de kasbah uit op fells die daar natuurlijk veel steun hadden.
De Pieds-noirs woonden voornamelijk in Oran. Ze kluitten behoorlijk bij elkaar. Wij moesten natuurlijk ook hun beschermen dus nu waren we z.g. vrienden van deze kolonialen want ze hadden ons nodig. Dit had natuurlijk voor ons vele voordelen. We moesten ook o.a. hun kinderen beschermen als die naar de universiteit gingen. Ze waren zonder ons doodsbang. Maar buiten deze bescherming moesten we natuurlijk ook de bergen en de onmetelijke zandvlakte in om de rebellen te bestrijden die zich overal in hun schuilplaatsen verstopten en vandaar uit hun aanvallen pleegden, meedogenloos.

[ http://members.lycos.nl/lvyghen/ ]

19 maart 1962 kwam er een einde aan de Algerijnse oorlog en moest het Vreemdelingenlegioen Algerije verlaten.

Info

Bronnen