Van der Hammen, Pieter

Biografie

In mei 2003 verscheen in het kontakt orgaan de VOX – V.O.K.S. van de vereniging Oud Korea Strijders.
27e jaargang No.2 Mei 2003 blz 39-40 een verhaal geschreven door een oud Korea Strijder en oud legionnaire.
De titel was DE LEGIONAIR en werd als volgt ingeleid.

“Er zijn VOKS leden die niet alleen in Korea als NDVN’r maar ook elders gediend hebben en in dit geval als “Legionair”in Algerije. Ook daar kun je het een en ander meemaken. Hieronder zijn verhaal:

Men kwam aan de weet dat ik in Korea in 1953-54 mortierschutter was geweest.
Daarom kreeg ik in Algerije ook een 60 mm mortier op mijn nek.
Het gewicht van zo’n mortier is ca 30 kg en daarmee sjouw je, tezamen met je eigen bepakking, berg op en bergaf. Als lader kreeg ik een maat die ook een stage had meegelopen als mortierschutter; een kersverse legionair. Maar de mortier bleef op mijn naam staan, dus ook op mijn schouders.
Wij waren al enige tijd op patrouille geweest en gingen nu weer terug naar ons kamp om de zaken weer wat op orde te brengen. Op die grote onherbergzame vlakte tussen die vervloekte bergen liep een eenzaam kreupel paard. Verder niemand te zien. Onze compagnies commandant schoot dat dier dood en wij dat dode beest op een muilezel geladen.
In de keuken wist men daar wel raad mee!
Maar die vervloekte muilezel ging moeilijk doen; op een gegeven moment was er in het lastdier geen beweging meer te krijgen.
Wat wij ook deden, geen hoef meer voor de andere. We hadden van oudere legionairs wel eens gehoord dat men dan een stuk brood aan een stok voor aan zijn kop moest binden maar wel er voor moest zorgen dat het dier er net niet bij kon om er in te happen. Hij zou dan van zelf gaan lopen, Dat ging enkele meters goed maar toen had zelfs die ezel door dat hij bedonderd werd en bleef weer staan. Wij moesten nog een berg af en daar beneden zouden wij de camions (vrachtwagens) pakken en het laatste stuk voor de verandering eens rijdend doen. Na drie dagen alleen maar lopen was dat een hele opluchting. De rest van de compagnie was al wat verder en wij zaten met een niet willende ezel.
Ik bleef met twee jonge Duitse legionairs achter. Ik zeg “Kom jongens, douwen!.”
De mortier aan de kant evenals de bepakking en wij met zijn drieën tegen de kont van dat kreng duwen…het ging!
Mijn lader, de Fransman, was ik intussen kwijtgeraakt evenals mijn mortier, mijn pistool mitrailleur en mijn bagage. En wij maar duwen met z’n drieën tegen dat mormel met dat dooie paard op zijn rug een heel eind de berg af maar na een paar honderd meter glijdt dat rotbeest op zijn kont en er is geen beweging meer in te krijgen. Na enig overleg kom ik met de gedachte “Wij donderen het beest met zijn lading en al het ravijn in; dan maar geen vlees bij de aardappels in tomatensaus”
Zo gezegd, zo gedaan! Ik niet meer denkend aan mijn mortier omdat ik meende dat mijn maat die had meegenomen, lopen wij naar de vrachtwagens. Daar aangekomen vraagt mijn maat “Waar is de mortier?”
Ineens weet ik het weer. Alle mogelijke strafmaatregelen komen mij voor de geest.
De strafcompagnie het beruchte strafkamp Colom-Bechar
Hardlopend je gloeiende koffie opdrinken in looppas je gamel leeg lebberen…je zelf wassen met zand en nog veel meer verschrikkingen, die ik zo hier en daar gehoord had, komen mij voor de geest… waar had ik nou die mortier neergezet??
O ja, bij die drie bomen!
Het waren de enige drie die daar stonden… dus het kon niet missen. Ik de berg oprennen… Harder… Harder!!! Het was of ik een mortiergranaat in mijn kont had, zo snel ging het de berg op … de drie bomen… ik zag ze in de verte zag ik hem staan, mijn mortier! Ik pak de mortier, mijn pistool mitrailleur en mijn bepakking en ren als een bezetene naar het dal terug, juist op tijd om nog in de vrachtwagen te stappen.
Tijdens de rit komt mij weer de gedachte naar boven “stel dat ik het niet gehaald had… wat was dan het resultaat geweest?? . juist ja.
Colom Bechar !!
Ik heb de tijd daarna mijn 60’er met liefde gedragen en vertroeteld als was het mijn geliefde. Heel veel later vertelde de capo-chef mij dat ik er wel een decoratie aan verdiend had”, maar dat was voor mij van minder belang. Ik was trots op mijzelf dat ik het volbracht had, de berg op en af.
Dat was mijn verhaal, een klein stukje uit 5 jaar Algerije.

P.J.v.d. H.

Noot redactie: in Colomb-Bechar lag het beruchte militaire strafkamp.

Jeugd

De schrijver van dit bijzondere verhaal was Pieter van der Hammen.
Pieter Jacobus van der Hammen werd op 21 april 1930 in Den Haag geboren.

1953- 1954 Korea

In militaire dienst kreeg hij Registratienummer 300421186

Volgens het verhaal ging hij in 1953 naar Korea, hij was toen 23 jaar oud.
Op 3 april 1953 kwam hij in Korea aan.

1957- 1962 Frans Vreemdelingenlegioen

In 1957 nam Pieter van der Hammen dienst in het Franse Vreemdelingenlegioen.

1962 Terugkeer naar Nederland

Vijf jaar later in 1962 keerde Pieter van der Hammen terug naar Nederland.
Aangenomen kan worden worden dat hij zijn contractuele periode van 5 jaar heeft uitgediend.

1966 Naturalisatie

In 1966 diende Pieter van der Hammen een verzoek tot Naturalisatie in.
Het Memorie van toelichting luide als volgt:

4
van der Hammen, Pieter Jacobus, geboren te ‘s-Gravenhage (Zuid-Holland) 21 april 1930, fabrieksarbeider, wonende te Heemskerk, provincie Noord-Holland;

Onder 4 wordt genoemd de oud-Nederlander, thans staatloze verzoeker, Pieter Jacobus van der Hammen. Adressant die in 1930 te ‘s-Gravenhage werd geboren, verloor de Nederlandse nationaliteit in 1957 op grond van het bepaalde in artikel 7, onder 4e, van de wet op het Nederlanderschap door zonder daartoe bekomen verlof in dienst te treden bij het Franse Vreemdelingenlegioen.
Sedert 1962 is hij wederom in Nederland gevestigd.
Zijn echtgenote en kind bezitten de Nederlandse nationaliteit.
Adressant is werkzaam als fabrieksarbeider.

Overlijden

Pieter van der Hammen overleed op 10 mei 2002 te Den Haag.

Dank

Met dank aan de heer P. van Oosten voor het opsturen.

Info

Bronnen