Op 30 januari 1925 bracht de “Haagsche courant ” een pagina groot artikel over het Tehuis voor Onbehuisden” aldaar. In het artikel werd ook de levensloop beschreven van een ex-KNIL Militair en Oud-Legionnaire.
Volgens het artikel zou de man een broer hebben die drager van de Militaire Willemsorde was.
Het is tot nu toe nog niet gelukt deze Nederlandse oud-legionnaire te identificeren.
De beschrijving van zijn levensloop was als volgt.
Wij willen deze reeks korte levensbeschouwingen niet sluiten zonder gewag te maken van nummer. . ., enfin welk nummer dat doet er niet toe.
Zijn vader was gepensionneerd onderofficier van het Indische leger, die zich minder bemoeide met zijn kinderen, dan wel met een diepgaande studie, hoe een vol glaasje op de snelste manier te ledigen was. Ze woonden in een garnizoensplaats, daar was de moeder cantinehoudster bij het werfdepot.
De kinderen groeiden op tusschen de a.s. kolonialen, die met hun handgeld in hun zak op uitzending naar Indië wachtten en zooals vanzelf spreekt, niet op een erg hoog moreel peil stonden. Hij, de oudste, werd leerling-slager maar z’n hart trok naar het militaire uniform. Al grondig bedorven zonder dat het zijn schuld was, trok hij naar Jan Oost.
Succesvol was z’n carrière daar niet. Hij vertoefde er twaalf jaar, bleef daarvan zes jaar in dienst, kreeg drie jaar gevangenisstraf wegens insubordinatie en toen eens eenzelfden tijd wegens diefstal.
Beide misdrijven geschiedden onder invloed van sterken drank. Vervallen verklaard uit den militairen stand, met een rood paspoort, zonder geld en zonder pensioen, kwam hij naar Nederland terug, waar hij zich zo schaamde voor zijn broer, die eveneens uit den Indischen dienst teruggekeerd was, maar met een Militaire Willemsorde, dat hij naar Frankrijk trok en in ‘t Vreemdelingenlegioen dienst nam.
Met een decoratie kwam hij in 1912 terug, waarna de Fransche consul hem aan een vrij goede betrekking hielp.
Maar nauwelijks was in 1914 de groote wereldoorlog uitgebroken of z’n soldatenhart begon te spreken, hij werd vrijwilliger in het Fransche leger, kreeg als oorlogssouvenirs een schot in z’n dijbeen en een stijven vinger en. .. bood z’n diensten weer aan het Vreemdelingenlegioen aan.
Met een pensioen van niet minder dan 240 francs per jaar keerde hij terug en nu hij over de wilde jaren heen, in het tehuis woont, is hij een der gewilligste en prettigste klanten.