Op 1 juli 1917 verscheen in het tijdschrift voor soldaten (poileu) “LE CRAPOUILLOT” het volgende artikel over soldaten van het Vreemdelingenlegioen “PORTRAITS DE LÉGIONNAIRES”.
Het is ondertekend met de naam DOMINIQUE BRAGA.
BRAGA was een Frans Braziliaanse journalist die in 1914 dienst had genomen bij het engagé het Légion étrangère en werkte als journaliste bij Crapouillot.
De inleiding was als volgt:
Het Vreemdelingenlegioen is zojuist onderscheiden met de fourragère in de kleuren van de Militaire Medaille, wat getuigt van de vijf vermeldingen in de orde van het leger.
Een jonge buitenlander die met het Legioen aan het Franse front campagne voerde, heeft voor de Crapouillots enkele karikaturale portretten geschetst van deze buitengewone soldaten, buitenlandse vrijwilligers en oude legionairs uit Afrika, wier fusie dit elitekorps heeft gevormd tot het belangrijkste aanvalswapen ter wereld.
[Vertaling uit het Frans]
Buitenlandse vrijwilligers
Onder de kop Buitenlandse Vrijwilligers staat ook een beschrijving van een Nederlander.
In hoeverre zeker gezien de censuur uit dit tijd, de afkorting van zijn achternaam Van B. als correct aangenomen moet worden is niet zeker. Onder de momenteel bekende gesneuvelde legionairs van Nederlandse herkomst bevind zich geen Van B. die voor 1 juli 1917 sneuvelde.
De Nederlander Van B., die zich vrijwillig aanmeldde, moet als een onschuldig slachtoffer worden beschouwd: deze lange, magere jonge student wist hoe hij zijn ascetische lichaam alles kon laten weerstaan. Hij kwam door de training, door mentale aanpassing.
Maar hij leed. Niemand, meer dan hij, wist hoe hij met minder moest omgaan. Niemand wist beter dan hij hoe hij op de plaats moest zijn waar de straf neerregende. Hij wist nooit hoe hij zijn uitrusting op tijd moest voorbereiden. De eerste was bij het ochtendgloren op, druk in de weer, en in de gelederen stond hij als laatste. En als hij honger had, waren alle stukken al uitgedeeld toen hij zijn hand uitstak. Goodwill zonder spijkers, maar op het verkeerde moment aankomen. Hij kende zijn plicht, maar hij deed het onhandig, als een hond in een spelletje kegelen. Hij was dapper en bood zich altijd vrijwillig aan voor gevaarlijke patrouilles… Maar ze wantrouwden hem, want een barst moet deze misdaad hebben doorkruist.
Op de ochtend van 9 mei, toen het tijd was om de aanval in te zetten, sprongen ze allemaal uit de loopgraven naar voren. Maar plotseling stopte het lange, slungelige lichaam. De stem van de Nederlander riep: “Ah! Sapristi, ik ben mijn geweer vergeten! De dwaas, radeloos, stond hij daar, ongewapend. Pech, toen het over het bataljon dwaalde, had geen moeite om de verbaasde ongelukkige man te vinden, en koos hem altijd.
Ook de dood nam hem op een dag bij de hand en voerde hem mee naar haar huis, zonder dat hij wist hoe hij zich moest verdedigen.
[Vertaling uit het Frans]