In de voetstappen van de gebroeders Buursink, Hendrik en Gerrit.
De te decoreren veteraan steekt haast letterlijk met kop en schouders boven de Franse generaal uit, als we diens kepi niet meerekenen.
Het moet behoorlijk fris geweest zijn die dag, want op een bewaard gebleven foto van deze ceremonie draagt de veteraan een stevige winterjas.
Rechts in de achtergrond zijn nog net twee militairen te zien, legionairs van het Franse Vreemdelingenlegioen duidelijk te herkennen aan hun karakteristieke képi blanc. Zij staan voor een klein gebouw met een puntvormig dak. Achter de veteraan en de generaal is een oude toren zichtbaar met een boogvormige ingang.
Het lijken wellicht onbelangrijke details maar zij maakten het 50 jaar later mogelijk de plaats en het tijdstip van de ceremonie te achterhalen. Het feit dat de veteraan op deze plaats en bij deze ceremonie onderscheiden werd onderstreept nog eens extra de eer die Frankrijk hem toonde.
Lieutenant-Colonel Brunet de Sairigné
Bij het doorbladeren van oude nummers van het maandblad “Kepi Blanc” uitgegeven door het Franse Vreemdelingenlegioen viel mijn oog op een artikel uit 1961 n.a.v. het feit dat het 13 jaar geleden was dat Lieutenant-Colonel Gabriel Brunet de Sairigné op 1 maart 1948 in Indo China gesneuveld was.
Aan zijn twee dochters werden op die dag, het postuum aan hun vader toegekende Commandeur de la Légion d’Honneur vergezeld van een Croix de Guerre des TOE uitgereikt. De onderscheidingen werden uitgereikt door René Morel in zijn functie als inspecteur generaal van het Franse Vreemdelingenlegioen. Op de bij het artikel geplaatste foto van generaal Morel en de oudste dochter Guillemette de Sairigné is in de achtergrond, naast een eregarde van legionairs een klein gebouw met een puntvormig dak zichtbaar.
Hetzelfde gebouw, dezelfde generaal, dus dezelfde ceremonie ?
Op de foto’s bij het artikel is de veteraan niet zichtbaar en ook in de begeleidende text werd hij niet vermeld. Wel dat Lieutenant-Colonel Brunet de Sairigné een oorlogsheld was uit de Tweede Wereldoorlog die sinds de oprichting in februari 1940 gediend had bij de 13e DBLE en met deze eenheid aan alle veldtochten van de Vrije Fransen had deelgenomen.
In 1998 zal Guillemette de Sairigné een boek over haar vader, die ze Gaby noemde, schrijven en op blz. 298 komen we de naam van de veteraan te weten. Zij schreef:
“Er zou nog zoveel te zeggen zijn over “onze” trouwe legioensoldaten […] Adjudant-chef Buursink de trouwste onder de trouwe, aangezien hij deel uitmaakte van de Gaby’s sectie in Noorwegen en hij was steeds bij de 13e tijdens de veldtocht in de Alpen, en die in maart 1960 aan onze zijde het Croix de Guerre ontving op het binnenhof van Château de Vincennes”
Net als haar vader had Buursink met het 13e DBLE aan alle veldtochten van de Vrije Fransen deelgenomen. Na al die tijd liet haar geheugen, voor wat betreft de details, haar echter enigszins in de steek, de uitreiking was in 1961 en belangrijker Buursink kreeg niet het Croix de Guerre maar de Medaille Militaire.
Hij had er lang op moeten wachten. De onderscheiding was hem al op 30 december 1948 toegekend. Pas in juli 1960 vroeg de commandant van het 1e regiment infanterie van het vreemdelingenlegioen aan de inspecteur generaal van het vreemdelingenlegioen of het wel eens zou kunnen zijn dat Buursink zijn Medaille Militare nog niet ontvangen had.
En zo kwam het dus dat hij 12 jaar later, deze, maar dan wel deze door niemand minder dan de inspecteur generaal van het legioen, staande naast de dochters van de legende Gabriel Brunet de Sairigné, opgespeld kreeg. We weten dat hij er trots op was. In 1992, schreef de vrouw van Buursink over deze gebeurtenis.
«De militaire medaille die hij ontving is de hoogste eer van moed voor zijn generaal, hij was er erg trots op»
Vergissing of verwisseling?
Guillemette de Sairigné lijkt nog een vergissing te maken de rang van Buursink was niet Adjudant-chef maar Sergent-chef. Maar het bijzonder is, dit was mogelijk geen vergissing maar wellicht eerder een verwisseling. Er hadden namelijk twee mannen met de naam Buursink bij de 13e DBLE gediend.
Twee broers om precies te zijn: Hendrik en Gerrit.
Een intrigerend verhaal
Het verhaal van de twee broers fascineerde, John Buursink, verre familie dat hij besloot er een boek over te schrijven.
De titel werd “Twee Twentse broers in het vreemdelingen legioen”.
Dit genealogische boek is o.a. te bestellen via boekengilde.nl. en bol.com.
TWEE TWENTSE BROERS IN HET VREEMDELINGENLEGIOEN is de reconstructie van twee heel interessante levensverhalen. De twee broers Buursink zijn al vroeg wees. Hun ouders sterven aan de Spaanse griep en ze zijn al op jonge leeftijd als broers meer dan ooit op elkaar aangewezen. Zodra beide volwassen zijn nemen ze in 1931 als broers samen dienst in het Franse Vreemdelingenlegioen en als broers vechten ze samen door tot aan het eind van de 2e Wereldoorlog. Ze nemen deel aan dezelfde campagnes in dezelfde landen, gaan samen bijna gelijktijdig in rang omhoog en worden rijkelijk beloond met Franse onderscheidingen.
Een intrigerend verhaal.
De Twentse Courant Tubantia
Deze bijzondere geschiedenis wekte ook de belangstelling van “De Twentse Courant Tubantia” die er op 28 november 2020 een zeer uitvoerig artikel over schreef.
[1] Mon illustre inconnu: Enquête sur un père de légende 1998 de Guillemette de Sairigné