In de rubriek Provinciaal Nieuws, op bladzijde 6, verscheen in het “Eindhovensch dagblad” van 16 maart 1935 een kort artikel over een man die, volgens het artikel, gevlucht was uit het Franse Vreemdelingenlegioen
Aan de Belgische grens onder Roosendaal werd door de douanebeambten een persoon uit Schiedam, zekere v. D. aangetroffen, die uit Frankrijk was gevlucht.
Hij was daarheen te voet getrokken en had te Parijs geteekend voor het vreemdelingenlegioen.
In afwachting van het transport naar Marokko werd hij overgebracht naar Duinkerken, maar daar was de behandeling zoo intens slecht, dat hem niet de minste illusie meer overbleef over hetgeen hem in Noord-Afrika wachtte.
Met een Engelschen hertog, een bekend jeugdig avonturier, die ook geteekend had, slaagde hij erin te vluchten en spoedde zich naar België, waar hij weer op veiligen bodem was.
Vandaar zette hij de reis naar de ouderlijke woning te Schiedam voort.
Terwijl de berichtgeving van de vlucht van v.D. uit Schiedam beperkt bleef tot de provincie werd die van de Engelschen Hertog letterlijk wereldnieuws. Ook in Nederland waren de kranten er destijds vol van.
Het was dan ook vrij eenvoudig de hertog te identificeren als Lord Edward Montagu.
Lord Edward Montagu
Duinkerken, 15 februari 1935
In de rubriek “Bont Allerlei” berichtte de krant “De standaard” op 21 februari 1935 als volgt:
LORD EDWARD.
Edward Montagu, tweede zoon van den Hertog van Manchester, een jongeman van acht en twintig jaren, blootshoofds en in sportcostuum, nam aan Victoria Station te Londen den boottrein naar Folkestone.
Zes uren later zette hij voet aan wal te Duinkerken. Hij ging rechtstreeks naar het „bureau de recrutement”, liet zich uithooren door een officier en onderzoeken door een dokter: zette tenslotte de handtekening welke hem inlijfde bij het vreemdelingenlegioen.
Hij nam afscheid van Lady Louise, zijn zuster, die hem naar het continent vergezeld had, liet zich een plaats aanwijzen in den trein die hem naar zijn garnizoen zou brengen en vertrok, zonder overjas, zonder bagage, met een boek onder zijn arm en met een tandenborstel en een stuk zeep eenvoudig ineen krant gerold in zijn hand.
Het was niet voor het eerst dat Edward naar Duinkerken kwam om dienst te nemen in het vreemdelingenlegioen. Onder de leiding van zijn zuster Lady Louise had hij reeds op 4 Augustus 1934 deze reis gemaakt. Hjj bedacht zich toen echter, vluchtte ‘s nachts uit ztjn hotel, ging naar Partjs en nam daar het eerste het beste vliegtuig naar Londen. Thans is hij echter gezwicht en Lord Edward Montagu, zoon van een Peer of England, heet voortaan soldaat Edward Montagu […]
“De grondwet” van 20-02-1935
De Volkskrant van 16 februari 1935 hield het kort:
AANGEMELD BIJ HET VREEMDELINGENLEGIOEN……
De zoon van den hertog van Manchester, Lord Montagu is gisterenmorgen in Duinkerken aangekomen, waar hij zich onmiddellijk bij het recruteeringsbureau aldaar heeft laten aanwerven voor het Fransche vreemdelingenlegioen.
Depot in Toul
De journalisten volgenden de gebeurtenissen op de voet. Van Duinkerken waar Lord Edward Montagu dienst genomen had ging het naar het depot in Toul. Daar viel hij van een trap en kneusde een rib.
ADELLIJK RECRUUT WIL NIET GEFOTOGRAFEERD WORDEN. TOUL, 28 Febr. — Lord Edward Montagu, zoon van den hertog van Manchester, die, zooals men weet, geteekend heeft voor het vreemdelingenlegioen, is gisteren met een dertigtal andere legionnairs van hier naar Marseille vertrokken. Binnenkort zullen zij scheep gaan naar Afrika. Lord Montagu is hier eenigen tijd in het militaire ziekenhuis wegens een gekneusde rib verpleegd. Een korporaal bracht zijn uniform naar het ziekenhuis, vanwaar hij regelrecht naar het station vertrok.
Op weg daarheen werd hij door tal van fotografen belegerd, doch de nieuwe legionnair verzocht dringend hem niet te fotografeeren. — (Reuter.)
Aan dit verzoek werd niet voldaan zoals deze foto uit de krant “De Tijd” van 21 februari 1935 laat zien
[ De Tijd : godsdienstig-staatkundig dagblad 21-02-1935 ]
De Telegraaf nam de gebeurtenis als basis om op zaterdag 9 maart 1935 een uitvoerig artikel aan de avonturen van Lord Edward Montagu te wijden:
HET AVONTUUR VAN EEN BRITSCHEN HERTOGSZOON.
LORD MONTAGU ALS „LÉGIONNAIRE”.
Zijn vrienden trachtten het te beletten, zijn familie zette hem aan.
(Van onzen correspondent). LONDEN. 7 Maart. — „Lord Edward Montagu. zoon van den hertog van Manchester, vertrok heden uit Toul naar Afrika met andere rekruten voor het Vreemdelingen-legioen”. Dit berichtje, dat de vorige week in de bladen verscheen, opent een nieuw hoofdstuk in het leven van een avontuurlijken zoon van een niet minder avontuurlijk aangelegden vader.
De hertog van Manchester, die eenige groote kasteden In Engeland en lerland bezit, en getrouwd was met de dochter van den Amerikaanschen spoorwegkoning Zimmermann, heeft nochtans altijd met financiële moeilijkheden te kampen gehad. Op de een of andere wijze maakte hij altijd meer op dan hij bezat, en toen bij eenige jaren geleden failliet werd verklaard, bleek, dat hij b.v. alleen voor tennisrackets en ballen schulden had aangegaan van bijna duizend pond sterling.
Overigens staat hij bekend als een all-round sportsman, een geestig verteller, en als de meest bohemien-achtige hertog in Engeland. Zijn tweede zoon, Lord Edward Montagu, heeft blijkbaar den zin voor zwerven en avonturen van zijn vader, die van moederszijde Cubaansch bloed in de aderen heeft, geërfd. Hij trok er dus al vroeg op uit, zwierf in Australië en Afrika en pakte alle mogelijke baantjes aan. Hij was matroos op een koopvaardijschip en helper in een „coffee stall” zooals men die in Londens straten ook thans nog ziet. Ten slotte vestigde hij zich als farmer in Canada, maar het boeren zat hem niet in het bloed en na een paar jaar gaf hij er den brui van. Intusschen was hij getrouwd met een Canadeesch meisje; zijn vrouw bevindt zich thans in Canada.
Het vorig jaar [1934] besloot hij in het Fransche vreemdelingenlegioen dienst te nemen. Zijn familie scheen hem tot dit besluit te hebben aangezet en eenige zijner verwanten vergezelden hem naar Frankrijk, toen hij zich wilde laten inschrijven. Maar zijn vrienden haalden hem over, naar Engeland terug te keeren; hij verdween plotseling, zijn familieleden achterlatend en een tijdlang hoorde men weer niets van hem. Een maand of zoo geleden gaf Lord Edward, die 27 jaar is, opnieuw het voornemen te kennen in het legioen dienst te nemen. Weer poogden zijn vrienden tusschenbeide te komen, maar met de hulp zijner familie, wier wensen het is dat hij als legionnair naar Marokko zal vertrekken, verdween hij plotseling uit Engeland en dook op in Duinkerken in gezelschap van zijn zuster, Lady Louise Montagu.
Hij begaf zich naar het recruteeringsbureau, waar hij voorloopig werd ingeschreven en waar men hem een spoorkaartje gaf en vijf francs voor vertering gedurende de reis. Zoo kwam hij zonder eenige bagage, zelfs zonder hoed of jas. in Toul aan.
In een persgesprek zeide hij:
..Ik wensch In het vreemdelingenlegioen dienst te nemen, omdat ik van avonturen houd. Ik wil probeeren snel korporaal te worden. Als ik dan mijn vijf Jaren voor Frankrijk heb uitgediend, ls het mijn droom om alleen in een bootje een reis om de wereld te maken, evenals Alaln Gerbault.”
Weer werden invloeden aangewend om zijn dienst-nemen te verhinderen. Het bestuur van den bond van „vrienden van het vreemdelingenlegioen” bemoeide zich met de zaak. Betoogd werd dat het noch rechtvaardig zou zijn tegenover het legioen, noch tegenover Lord Edward zelf, wanneer hij, met zijn romantische geestesgesteldheid, dienst nam. Het is namelijk niet juist, dat iedereen zonder verder onderzoek in het legioen wordt opgenomen. Het legioen poogt de „romantische tragediën”, zooals die met zooveel voorliefde in romans over het vreemdelingenlegioen worden geschilderd, zooveel mogelijk te vermijden. Veel belangrijker acht men het, dat de candidaat de eigenschappen bezit, die hem tot een goeden legionnair kunnen maken, die zich in de straffe discipline van het corps weet te schikken.
Hoe het zij. Lord Edward Montagu werd goedgekeurd. Nog scheen er lets tusschen te komen, toen hij in de kazerne te Toul van de trap viel en een rib kneusde. De verwonding bleek evenwel niet van al te ernstigen aard te zijn.
De laatste formaliteiten werden vervuld en eind Februari werd recruut Edward Montagu op transport gesteld. Echter niet voordat hij nog een bezoek had ontvangen van zijn moeder, Helena. hertogin van Manchester. „De hemel sta hem bij”, zei een zijner vrienden toen hij het bericht van het vertrek vernam, „hij zal het nooit uithouden.” En thans sluiten zich de gelederen van het vreemdelingenlegioen rondom dit eigenaardige geval van een afstammeling van een oud Engelsen aristocratisch geslacht, die zich wegens niet onthulde motieven ten slotte schikte naar den wensch van zijn familie, die hem tot zijn dienstnemen aanzette.
Misschien brengt hij het nog tot een hoogen rang, evenals prins Aage van Denemarken, die onlangs tot majoor In het Vreemdelingenlegioen werd bevorderd.
Marseille, 14 maart 1935
Een maand later was het “avontuur” alweer afgelopen, bij een keuring, of herkeuring, werd Lord Edward Montagu afgekeurd. De Telegraaf hield het dit keer kort.
Lord Montagu afgekeurd.
De Parijsche editie van de „Daily Mail” meldt, dat Lord Edward Montagu, dien men te Algiers bij het Vreemdelingenlegioen waande, Marseille niet heeft verlaten en voor den dienst in het Legioen is afgekeurd. Zijn moeder, de hertogin van Manchester en zijn zuster zijn te Marseille aangekomen.
Gevlucht uit het Vreemdelingenlegioen ?
Het relaas van Lord Edward Montagu plaats het bericht over van v.D. uit Schiedam in een andere context.
Er was geen sprake van een vlucht uit het Legioen van de Lord in Duinkerken.
Mogelijk werd v.D. uit Schiedam net als de Lord afgekeurd en wilde hij met zijn verklaring gevlucht te zijn nog iets van een element van avontuur aan zijn “mislukte” poging dienst te nemen geven. Een mogelijk andere verklaring is dat de journalist die destijds het artikeltje schreef de hele gebeurtenis wat interessanter wou maken door gebruik te maken van de actualiteit omtrent de Lord.
Helaas zijn er te weinig aanknopingspunten v.D. uit Schiedam te identificeren.